Spirituele groei

Spirituele groei. Vaak zijn we bereid om heel ver te gaan in onze spirituele groei, maar meestal gaat dit gepaard door een flinke crisis of schok. Alleen al om die reden trekken we meestal bepaalde crisissen aan. Onbewust voelen we ergens dat we zonder een crisisperiode geen stap vooruit zouden zetten, omdat we wellicht geen risico aandurven.
Hoe we met een crisis omgaan hangt helemaal van onszelf af. We kunnen een crisis zien als een heel kostbaar cadeau. Het geeft ons een kans om een echte stap vooruit te doen in de richting van wie we werkelijk zijn. Dit hoeft niet met lijden gepaard te gaan. Het is een onbewuste overtuiging dat een crisis gepaard zou moeten gaan met drama of lijden.
Crisis bestaat taalkundig uit twee componenten. Het eerste component heeft de betekenis van gevaar en het tweede component betekent hulp op kans. De combinatie van de twee componenten betekent dat als we in gevaar verkeren we hulp nodig hebben en gevaar kan zelfs voor ons een hulp en een kans zijn.
Het transformeren van gevaar tot een gelegenheid is slechts mogelijk als we het aandurven om de enorme macht die we in ons wezen belichamen te erkennen. Herinneren we onszelf eraan dat we van nature echt machtige wezens zijn.
Velen hebben er geen idee van de enorme macht en impact van schuldgevoelens. De macht van angstige verwachtingen, bestraffing die tot zelfdestructie leiden. Evenmin zijn velen zich nog niet bewust van de macht van slechts één krachtige positief veranderende gedachte om net die verandering te creëren. Ze realiseren zich vermoedelijk nog niet hoewel macht ze bezitten om hun spieren te verkrampen, een ziekte, een allergie, verwondingen en zelfs het levenseinde uit te lokken.
Hoe zouden we ons die macht weer kunnen toe-eigenen of haar kanaliseren om een krachtige positieve verandering te creëren?
Meestal worden dit soort dingen op een macht buiten zichzelf geprojecteerd.
Hoewel de gedachte dat er een hogere macht is die voor ons zorgt een gevoel van geborgenheid en veiligheid kan geven, is het een feit dat geen enkele macht krachtig genoeg is om ons te helpen als wijzelf weigeren onszelf te helpen.
Pas als we ons bewust worden van de macht en de kracht die we zelf bezitten om het licht te doven, kunnen we ons realiseren dat we evengoed bij machte zijn om het licht aan te steken.
Het enige alternatief is dat we altijd in de duisternis van het slachtofferschap blijven ronddolen.
Het vraagt dus moed om door te gaan en de afstand die mensen afleggen is weerspiegelt zich duidelijk op een schaal van zero tot oneindig.
Sommige mensen ervaren het als heel moeilijk om hun gevoelens te communiceren; ze kennen een enorme macht toe aan anderen, als het op de beïnvloeding van hun eigen gevoelens aankomt. Een eenvoudig voorbeeld illustreert het als volgt: ‘ Hij maakt dat ik me zo depressief voel ‘.
Anderen zijn bereid de volle verantwoordelijkheid voor hun stemmingen, gevoelens te nemen, maar voelen zich onbehaaglijk en verzetten zich tegen het vooruitzicht om de verantwoordelijkheid voor vb een ongeluk op zich te nemen.
Weer anderen zijn bereid om over heel wat aspecten van hun leven eigen keuzes te erkennen, hoe onbewust ze ook zijn gemaakt. Van zodra het gaat over het idee dat ze zelf hun ouders hebben uitgekozen, hun levensscript voor incarnatie hebben samengesteld of in dit lichaam zijn geïncarneerd, komt er heel wat weerstand. Voorbij een bepaald punt weigeren ze om zelfs maar een mogelijkheid te overwegen dat zij zelf ooit dergelijke keuzes hebben gemaakt.
En zo kunnen we nog met heel wat voorbeelden illustreren hoever iemand bereid is te gaan in spirituele groei.
Hoe bepalen we waar we de grens getrokken hebben waar voorbij we verder alle verantwoordelijkheid afwijzen?
Stel dat iemand afkeuring of walging in ons opwekt, is de kans wel heel groot dat we een deel van en in onszelf afwijzen en buiten onszelf plaatsen om daarop te reageren. De oorzaak hiervan ligt in het gegeven dat het erkennen en het onder ogen zien van dit aspect wel eens pijnlijk en beangstigend kan zijn, zeker als het tegen diepgewortelde waarden/ normen ingaat.
Alles waarvoor we bang zijn of ontkennen in onszelf, onttrekt heel veel energie. En nog een stapje verder belicht: we ervaren geen vrij gevoel omdat we net met die aspecten die we niet erkennen, voortdurend bezig zijn.
Hoe meer we onze diep verborgen duistere kant van ons wezen erkennen, hoe meer we in staat zijn om in ons eigen innerlijke het licht en de schoonheid te herkennen.

Warme groet
Mieke
www.miekecoigne.com